heeft u ooit twijfels gehad over uw eigen ervaring met het spreken in tongen? Heb je je ooit afgevraagd of het echt God was, of dat je gewoon geluiden verzint? En de anderen? Heb je ooit iemand in tongen horen spreken, maar twijfelde of het echt was? Hoe zien we het verschil tussen valse en authentieke tongen?
er zijn twee manieren waarop we de geldigheid van tongen kunnen testen. Beide kunnen worden gebruikt om de geldigheid van onze eigen persoonlijke tongen te testen, terwijl slechts één kan worden gebruikt om de geldigheid van andermans tongen te testen.
de Schrift leert ons dat tongen echte talen zijn. Het zijn geen zinloze geluiden, of extatische wartaal. Talen gebruiken een verscheidenheid aan geluiden om een verscheidenheid aan woorden te componeren. Als je, wanneer je in tongen spreekt, merkt dat je dezelfde paar geluiden steeds weer herhaalt, kan dat erop wijzen dat je niet echt in tongen spreekt. Ditzelfde criterium kan ook worden gebruikt om ons te helpen beoordelen of het gebruik van vreemde talen door anderen legitiem of gekunsteld is.
ten tweede, en nog belangrijker, leren we uit de Schrift dat het de geest is die ons in staat stelt om in een nieuwe, ongeleerde taal te spreken (Handelingen 2:4). De woorden die we spreken hebben hun oorsprong bij God, niet bij de mens. We vinden de taal niet uit, en dus ook niet de “geluiden” die we spreken.
In 1 Korinthe 14:14-15 Paulus contrasteerde het spreken in tongen met het bidden in zijn moedertaal, zeggende dat het eerste gebed met zijn geest was, terwijl het laatste gebed met zijn verstand was. Hij maakte het punt dat wanneer zijn geest bidt, zijn geest onproductief is. Dit betekent dat onze geest niet betrokken is bij het spreekproces. Spreken in tongen is niet iets waar we aan moeten denken. Vergelijk dit met onze moedertaal. Eerst denken we na over wat we gaan zeggen, en dan zeggen we het—in die volgorde. De taal van de geest is echter niet verbonden met het bewustzijn, maar volgt eerder uit de geest van de mens. Dat betekent dat we niet nadenken over wat we gaan zeggen in tongen en dan zeggen we het, maar we spreken de woorden in tongen, en dan bij het horen van wat we hebben gesproken denken we over de woorden of geluiden die we net hoorden. Het is precies het tegenovergestelde van geleerde taal.
er zijn vele gelegenheden geweest in het gebed waarin ik mezelf zag denken over dingen zoals wat ik zou gaan doen als ik klaar was met bidden, al die tijd sprekend in tongen. Schaam me dat ik mijn gedachten niet op het gebed had, maar het feit dat ik aan één ding kon denken terwijl ik iets anders sprak, bewijst dat de gedachten niet de bron van tongen zijn. Als je merkt dat je moet nadenken over welke geluiden je hierna gaat spreken, is dat een goede indicatie dat je niet echt in tongen spreekt. Ik hoop dat dit niet het geval is, maar het is beter om dit te erkennen en de ware ervaring te zoeken dan het is om te volharden in een vals geloof en ervaring, het verwarren met de ware.