schildpadden hebben zich aangepast aan hun omgeving door verschillend gevormde voeten, schelpen en monden te ontwikkelen. Schildpadden die in het water leven hebben vaak afgeplatte schelpen, terwijl degenen die op het land leven vaak afgeronde schelpen hebben. De voeten van schildpadden weerspiegelen hun habitatkeuze, aangezien de voeten over het algemeen worden gewikkeld in aquatische soorten en olifanten-achtige in terrestrische soorten. Schildpadden hebben monden die bij hun dieet passen.Sommige van de beste zwemschildpadden, zoals schildpadden met zachte schil en Fly River turtles, hebben zeer platte schelpen en zwemvliezen. Zeeschildpadden nemen de aanpassing aan het water nog verder en hebben ledematen die gereduceerd zijn tot peddels. Veel waterschildpadden, zoals modder-en muskusschildpadden, kunnen genoeg zwemmen om te overleven, maar ze zijn beter geschikt om te wandelen langs de bodem van vijvers, rivieren en moerassen. Landschildpadden die lange afstanden moeten afleggen, hebben pilaarachtige voeten, goed aangepast om hun zware lichamen te dragen.Schildpadden die grote prooien eten hebben meestal een zeer grote, krachtige mond. Bijtschildpadden hebben grote, snavelsnavels die hen in staat stellen om vissen en andere schildpadden te overspoelen. In tegenstelling, de vreemde Zuid-Amerikaanse zoetwaterschildpad genaamd De mata mata jaagt door het zuigen van vis in zijn bek. Dienovereenkomstig is zijn mond geëvolueerd om krachtige zuigkracht te genereren.