There you are, puted from a night of crying, curled up on the couch,
the floor, at the foot of the bed, anywhere you fall you fall down crying,
half Amadeus at what the body is capable to, not believing you can cry
anymore. En daar zijn ze, zijn sokken, zijn shirt, je ondergoed
en je winterhandschoenen, allemaal in een losse stapel naast de badkamerdeur,
en je valt weer naar beneden. Op een dag, jaren vanaf nu, zal het anders zijn, het huis schoon voor een keer, alles op zijn plaats, ramen
schijnen, zon komt nu gemakkelijk binnen, glijden over de hoge glans van was
op de houten vloer. Je Pelt een sinaasappel of kijkt naar een vogel
die van de rand van het dak naast de deur springt, en ziet hoe,
voor een ogenblik, zijn lichaam in de lucht wordt gestopt, slechts een moment voordat
de wil verzamelt om in de kraag bij zijn vleugels te vliegen en het dan doet:
vliegend. U zult lezen, en voor een moment zal er een woord
zijn dat u niet begrijpt, een eenvoudig woord zoals nu of wat of
en u zult erover nadenken als een kind dat taal ontdekt.
Is dat je keer op keer zegt totdat het zin begint te krijgen, en dat is
wanneer je het voor het eerst hardop zegt: hij is dood. Hij komt niet terug. En het zal de eerste keer zijn dat je het gelooft.
–Dorianne Laux, from Smoke
* oorspronkelijk geplaatst op 22 mei 2014.