we keren terug naar mijn nog meer informatie uit Johannes 1: 1-42 dat Jezus’ ontmoeting met de vrouw bij de put beschrijft.
in ons laatste hoofdstuk over deze passage wees Ik erop hoe alle drie de thema ’s van Johannes’ boek in deze passage naar voren komen:
- Jezus is moe en dorstig, en vraagt om een drankje waaruit zijn menselijke natuur blijkt. De Heer demonstreert zijn goddelijke natuur door het verleden van deze vrouw te openbaren.
- we zien hoe zij van ongeloof naar Geloof gaat en hoe het dorp van ongeloof naar Geloof gaat.
In dit hoofdstuk zullen we de passage opnieuw onderzoeken, maar deze keer om op te merken hoe Jezus de evangelisatie van een andere persoon benadert. Misschien kunnen we deze methode vandaag in ons eigen voordeel aanpassen.
persoonlijke evangelisatie
iedereen die de gave van de zaligheid heeft ontvangen, zou het verlangen moeten hebben om die gave met anderen te delen. We hebben iets waardevols ontvangen vanwege de vriendelijkheid en vrijgevigheid van anderen. We moeten bereid zijn om het door te geven aan anderen die het goede nieuws nog niet hebben gehoord of ontvangen. Dit proces van het delen van het evangelie en het brengen van anderen tot Christus wordt “persoonlijke evangelisatie” genoemd.”Als ik nu een Bijbelles geef, is dit geen persoonlijke evangelisatie, maar prediking en onderricht in de gemeente. Wanneer ik een blogpost schrijf of inhoud toevoeg aan BibleTalk.tv, dat is massamedia evangelisatie en onderwijs. Wanneer ik echter met één persoon ga zitten en mijn geloof deel of het evangelie onderricht, is dit persoonlijke evangelisatie.
in de Bijbel heb ik uitgelegd dat we door middel van geboden, voorbeelden en gevolgtrekkingen, het patroon vinden voor hoe bepaalde dingen te doen, zoals communie of het organiseren van de kerk, enz. In Johannes 4: 1-42 zien we een patroon of methode die Jezus gebruikte in het werk van persoonlijke evangelisatie. De methode die hij gebruikte, noem ik het ” vermenigvuldigingssysteem.”Laat me proberen uit te leggen hoe het werkt met behulp van deze passage.
het vermenigvuldigingssysteem
allereerst enkele regels van de wiskunde. We weten dat vermenigvuldigen een snellere manier van toename is dan eenvoudige optellen.
een goed voorbeeld hiervan werd een tijdje terug op TV getoond. Hier is wat ze uitgelegd:
- als je een eenvoudig schaakbord of schaakbord zou nemen en een enkele suikerklontje op elk vierkant zou plaatsen, zou je 64 suikerklontjes krijgen. Dat is optellen.
- als je aan de andere kant gewoon het aantal suikerklontjes dat je op elk vierkant zet met 2 vermenigvuldigt… bijvoorbeeld één kubus op vierkant #1, dan verdubbel je dat Voor vierkant #2, dan verdubbel je dat Voor vierkant #3, en je blijft verdubbelen tot je vierkant #64 bereikt.
- volgens het Museum of Science and Industry in Chicago, als je de suikerklontjes op deze manier zou vermenigvuldigen, zou je genoeg suiker hebben om de staat Texas te bedekken met 10 meter suiker.
- Dit is de kracht van vermenigvuldiging.
doe nu alsof die suikerklontjes mensen zijn die christenen worden.
- als elke christen simpelweg één Christen toevoegt als gevolg van zijn bekering (een echtgenoot, een kind, een vriend), dan heb je het soort groei dat de kerk van oudsher heeft gehad (langzaam, klein, stabiel).
- als daarentegen iedere christen zichzelf voortdurend verdubbelt en anderen leert zichzelf te verdubbelen, dan begint het proces van vermenigvuldiging. Ons concept van evangelisatie is dat we de verantwoordelijkheid overdragen aan de ministers om één suikerklontje op elk vierkant of kerkbank te zetten in plaats van onszelf te reproduceren en zo het aantal gered zielen exponentieel te verhogen.
Jezus gebruikte het optellenmodel niet, zoals we zullen zien met de vrouw bij de put, hij demonstreert hoe hij eerst discipelen maakt en daarna vermenigvuldigt. Het maken en vermenigvuldigen van discipelen
voordat men zich vermenigvuldigt, moet men eerst een discipel maken, en de passage in Johannes onthult ons het proces dat Jezus gebruikte om deze eerste en fundamentele stap van persoonlijke evangelisatie te volbrengen, en dat is om één ziel te bekeren.
in deze passage kunnen we 7 stappen identificeren in het maken van een discipel van Jezus. Een discipel is een volgeling, een leerling, iemand die toegewijd is om Christus te volgen, te leren en te gehoorzamen en alleen Christus.
er zijn 7 stappen om een van deze discipelen te maken:
Stap # 1-Contact
het aanspreekpunt is overal wanneer twee mensen een gesprek aangaan: elke situatie waarin twee mensen op een of andere manier contact maken (sport, werk, service, familie, vrienden). Verbinding maken met mensen.
merk op dat Jezus contact maakte door te vragen om een drankje van water. Merk ook op dat hij niet toestond dat sociale, religieuze of barrières tussen geslachten op dat moment hem ervan weerhield contact te maken met deze vrouw. De regel over contact is dat als het evangelie voor iedereen is, er geen barrière moet zijn die we niet willen oversteken om contact te maken.
Stap # 2-Challenge
Challenge is wanneer je uit de normale loop van een beleefd gesprek stapt om een dialoog te openen over spirituele in plaats van tijdelijke dingen. Dit is moeilijk en waar we het vaakst falen. Het is wanneer het gesprek draait om ernstige en belangrijke zaken die de ongelovige uitdagen om de ware betekenis van het leven of spirituele aspecten van hun leven te verkennen dat dingen ongemakkelijk.
het is in het begin duidelijk moeilijk om dit te doen, maar mettertijd kunnen deze sondes voorzichtig en zonder trots worden gelanceerd. Misschien kan dit een vraag over de Bijbel of religieuze achtergrond, kerkbezoek, enz. Ergens langs de lijn, presenteren de tijd en gelegenheid zich hiervoor en we moeten het moment herkennen en onze niet-christelijke vrienden of familie uitdagen om een spiritueel georiënteerde discussie aan te gaan. Na het water waar hij om vroeg te hebben besproken, greep Jezus de gelegenheid aan om met haar te praten over het “levende” water. Er is niets te zeggen dat we iemand op een gegeven moment niet dezelfde vraag kunnen stellen.
Stap # 3-Bevestiging
zodra de uitdaging is aangegaan en de discussie is aangegaan, is het aan de discipel om te bewijzen of te bevestigen dat hij of zij weet waarover hij of zij het heeft. Het kan een demonstratie zijn van christelijke vriendelijkheid, een bewijs van Bijbelkennis of een voorbeeld van een goed en zuiver christelijk leven. Zodra de discipel een ander in deze spirituele dialoog heeft betrokken, moeten ze in staat zijn om op de een of andere manier het bewijs te tonen van waar ze over praten in zichzelf.
dit is het tweede gebied waar persoonlijke evangelisatie vaak mislukt. De ongelovige verwerpt de boodschap omdat de boodschapper niet de boodschap belichaamt. Het is gewoon praten. Bijvoorbeeld, op een zondag was er een bezoeker op zoek naar iemand die hen had uitgenodigd voor de diensten, maar die persoon niet opdagen voor Bijbel klasse of aanbidding. Denk je dat die gast terugkomt? In zijn omgang met de vrouw verzet Jezus zich tegen haar aanvankelijke afwijzing en toont Hij Zijn wijsheid en kennis van haar leven, haar behoeften en haar vragen. Hij bewees wie hij was.
Stap #4-de aanroep
meestal na een persoonlijke studie, een discussie of een preek, is er een aanroep om te beslissen wat gedeeld is als waar te accepteren.
in het geval van persoonlijke evangelisatie is de oproep om Jezus te volgen. Zelfs in het preliminaire Stadium is de oproep om de Heer te volgen, ook al is het vanuit de verre positie van nieuwsgierigheid en het ontdekken van meer. Niemand werd ooit gered zonder een reeks beslissingen te nemen. Niemand komt naar de hemel door een besluit van iemand anders of per ongeluk. Als je geen bewuste beslissing hebt genomen om een discipel van Jezus te worden, dan ben je geen discipel! Jezus zegt tegen de vrouw: “Ik ben de Messias,” hij riep haar op dit te geloven, maar kon haar niet dwingen, het was haar beslissing om te geloven of niet te geloven. Het enige wat hij kon doen was een beroep doen op haar om te kiezen.
we doen dit wanneer we uitnodigen om naar de kerk te komen, om een Bijbelstudie vragen, het horen van het evangelie aanmoedigen; elk van deze is een “oproep” om Jezus te volgen.
Stap # 5-conversie
op een gegeven moment wordt het hele goede nieuws overgebracht, voldoende bewijs wordt geleverd door middel van studie en een goed Christelijk voorbeeld.
de tijd verschilt van persoon tot persoon, maar uiteindelijk moet iedereen beslissen om Jezus te volgen of niet. Uiteindelijk brengen we hen tot het punt van het uiten van hun geloof in gehoorzaamheid aan Jezus’ geboden van berouw en doopsel.
soms falen we hier door tot het uiterste te gaan:
- we vragen of moedigen de persoon nooit aan om een besluit te nemen, om een verbintenis aan te gaan. Wij denken dat zij er zelf toe zullen komen. Zelfs Paulus de apostel, toen hij tot dit punt gebracht werd, bewoog pas toen Ananias hem met deze woorden duwde: “en waarom vertraagt gij nu? Sta op en laat u dopen en uw zonden wegwassen terwijl u zijn naam aanroept.”(Besluiten 22:16)
- we falen ook door te vroeg te vragen. We hebben alleen de basis gedeeld, geen relatie ontwikkeld, niet voldoende bewijs geleverd. Geloof groeit langzamer dan begrip. We kunnen iets begrijpen zonder noodzakelijkerwijs te geloven dat het waar, juist of goed is.
democratie in landen in het Midden-Oosten bijvoorbeeld, zij begrijpen het concept, maar zijn er niet allemaal van overtuigd dat het beter of waar is.
we haasten ons tot bekering en wanneer mensen zich bekeren, keren we ons van hen af in plaats van contact, uitdaging, bewijs, oproep en aanmoediging tot bekering te blijven bieden. In het verhaal van de vrouw zien we haar geloven in het bewijs dat Jezus haar gaf, door dat geloof te belijden door haar hoop te erkennen op een Joodse Messias die haar, een Samaritaan, zou redden. Vandaag zou ze de naam van Jezus belijden, zich bekeren van haar zonden en gedoopt worden om haar bekering te demonstreren.
Stap # 6-consecratie
deze stap is waar de bekeerling daadwerkelijk wordt opgeleid voor discipelschap. Degene die voorheen een niet-gelovige was, wordt nu een gelovige en volgeling van Jezus. De bekeerde, of nieuwe discipel, begint te handelen en te klinken als een discipel. Hij begint bijvoorbeeld een gebedsleven te hebben; het woord te lezen en te bestuderen; zich te identificeren en samen te komen met de andere discipelen; manieren te vinden om de Heer met zijn eigen vaardigheden te dienen.
de last voor deze consecratie van discipelen ligt bij de leiders van de kerk. Het is hun taak ervoor te zorgen dat er een bewuste inspanning van de congregatie is om de nieuwe discipel te integreren en toe te rusten voor een effectief en vruchtbaar christelijk leven.
de vrouw, na haar contact met Jezus, krijgt onmiddellijk de energie om haar korte maar krachtige ontmoeting met Jezus te delen onder haar familie en gemeenschap. Niet ieders toewijding aan dienstbaarheid is zo snel als die van de vrouw, maar niet iedereen wordt door Jezus zelf afgeschud.
Stap # 7-vermenigvuldiging
in het optellenmodel zou de vrouw naar huis zijn gegaan en misschien haar ervaring met haar partner hebben gedeeld, zodat hij de Heer zou kennen en een discipel met haar zou worden… nog een suikerklontje op een ander vierkant.
maar deze vrouw begint het vermenigvuldigingsmodel door haar ervaring te delen met iedereen in de stad die wilde luisteren. We zien niet alle details, maar in vers 28 gaat ze naar de mannen van de stad (met wie ze al contact had) en daagt ze hen uit om na te denken over wat er met haar is gebeurd. We lezen dan dat ze geloofden vanwege haar woord en ze brachten anderen die toen geloofden vanwege Jezus’ woord.
Johannes spelt het niet uit, maar aan het einde van het hoofdstuk werd het aantal mensen dat zich bekeerde en anderen naar hem toe bracht op ongeveer dezelfde manier vermenigvuldigd. Een vrouw vermenigvuldigt zich tot meerdere mannen die zich vermenigvuldigen in een groot aantal, allemaal in de ruimte van een paar dagen. Dat is de kracht van het vermenigvuldigingssysteem in persoonlijke evangelisatie.
samenvatting
als we dit model gebruiken in onze persoonlijke evangelisatiebenadering, zouden we kerken overal waar ze nodig zijn in deze staat, in deze natie en over de hele wereld in één generatie kunnen planten. De vraag is: waarom doen we het niet, wat houdt ons tegen?
2 belangrijkste redenen:
- we voeren deze aanpak niet bewust uit. De meeste kerken gebruiken de optellingbenadering, niet de vermenigvuldigingsbenadering, meestal omdat ze het niet weten of niet getraind zijn.
- wanneer kerken de vermenigvuldigingsbenadering proberen te gebruiken, gebruiken ze slechts delen ervan of wordt het afgebroken door menselijke zwakheid.
bijvoorbeeld: we gaan ofwel nooit van contact naar uitdaging en verlaten het grootste deel van onze communicatie met anderen op het niet-spirituele niveau.
- we geven te snel op als de persoon niet reageert op de uitdaging of de oproep.
- we laten mensen vallen die zich niet bekeren de eerste keer dat we het evangelie aan hen presenteren.
- we proberen onze contacten te “kwalificeren” door te raden welke sympathiek zijn voor het evangelie en wie dat niet zijn.
in de vermenigvuldigingsmethode van persoonlijke evangelisatie is iedereen een potentieel contact. We zijn altijd op zoek naar de mogelijkheid om onze contacten uit te dagen. We zijn bereid en in staat om bewijs van ons geloof te leveren en staan te popelen om herhaaldelijk een beroep te doen op onze contacten om Jezus op de een of andere manier te volgen. Bij het vermenigvuldigen van discipelen zijn we niet bang om af te sluiten door onze contacten te vragen zich te bekeren, het evangelie te gehoorzamen.
bij het vermenigvuldigen van het ambt is de kerk uitgerust om nieuwe bekeerlingen op te leiden en op te bouwen en hun mogelijkheden voor nieuwe contacten, Grotere vermenigvuldiging, enz.te vermenigvuldigen.
het risico van dit alles is natuurlijk dat wanneer de kracht van het vermenigvuldigen van discipelen zich meester maakt, het is als het berijden van een vloedgolf. We zijn dan weer als de Kerk van Jeruzalem, ongelooflijke dingen doen, ongelooflijke offers brengen, echt de wereld achter ons laten om de oogst te beheren die God kan en zal geven.
ondertussen houden we ons aan het optellen model omdat we het kunnen controleren, en de groei in dit tempo verstoort de status quo niet te veel, waardoor we binnen de grenzen van onze comfortzone blijven.
we verlaten onze comfortzone stap voor stap.