Anish Kapoor kreeg in de jaren tachtig internationale erkenning als lid van de generatie nieuwe Britse beeldhouwers. Sindsdien heeft hij een oeuvre ontwikkeld dat opvalt door zijn immense diversiteit en ambitie, en zowel de intimiteit van niet-bepaalde objecten in de binnenruimte omarmt tot de monumentale schaal van het stedelijke en landelijke landschap.Foto: Fundación Proa archief
Anish Kapoor ’s solotentoonstelling” Surge ” in Fundación Proa in Buenos Aires toont belangrijke werken uit de laatste 40 jaar van zijn praktijk, van vroege pigmentsculpturen tot zijn diepste interesse in rituele materialen. De tentoonstelling presenteert iconische en unieke sculpturale talen de kunstenaar is beroemd geworden voor het werken in. Door de veranderlijkheid van hun vorm nemen materialen als was, steen, pigment en staal kwaliteiten aan die hun materialiteit overstijgen. Van de monumentale auto-gegenereerde wassculptuur ” Svayambhu “(2007), tot de vorm en vormloosheid van werken die uit de architectuur zelf voortkomen zoals” When I am Pregnant “(1992), tot de liminale ruimte gecreëerd door spiegelwerken zoals” Non-Object (Door) “(2008); Kapoor ‘ s werken zijn gevuld met oppositionele dualiteiten –binnen/buiten, aanwezigheid/afwezigheid, man/vrouw. De verwarring van deze binaire toestanden creëert objecten en ruimtes zowel onkenbaar maar bekend, onbekend maar griezelig. Kapoor ‘ s sculpturen plaatsen het publiek in een onzeker terrein. Het werk “Svayambhu”, dat in 2007 werd gemaakt door de Londense kunstenaar Anish Kapoor, ontleent zijn naam aan het Sanskriet woord dat zelf gegenereerd of automatisch gegenereerd betekent. Het stuk zelf is een groot stuk rode was gelegd op een baan die door 5 verschillende kamers in het Haus der Kunst in München bewoog. Terwijl de was langzaam van kamer naar kamer bewoog, liet het een spoor van was achter, zowel op de vloer als op de deuropeningen waar het doorheen gaat. Dit rode spoor doet denken aan bloed en roept de aandacht op voor wereldwijde conflicten, meer bepaald vervolging van die van het Joodse geloof, een gemeenschappelijk thema in Kapoor ‘ s werken. Het werk heeft betrekking op Bennett ‘ s gedachten over morele principes. Hoewel in het stuk de schade wordt toegebracht door anorganische lichamen, zowel door de was, in het geval van de muren en vloeren van het Haus der Kunst, als aan de was, in de manier waarop de was wordt versleten door het proces van glijden over en door de ruimte, is het representatief voor de schade aan de organische lichamen van degenen die door conflict worden getroffen. Het idee voor het werk “When I Am Pregnant” kwam bij de kunstenaar op een reis naar Uluru, de gerenommeerde zandsteenformatie in Australië. In zijn aantekeningen schreef hij: “witte vorm op witte muur”. Dat is precies wat dit werk is. In eerste instantie lijkt de tentoonstellingsruimte helemaal leeg – de muren zijn vers wit geschilderd en de vloer is verstoken van objecten. Een ronde vorm die lijkt op een buik in de latere stadia van de zwangerschap zwelt uit de muur. Er zijn geen randen of randen die de vorm bepalen. Het vloeiende karakter van de installatie komt tot uiting in de ruimtes tussen kunst en architectuur; het is zowel een monochroom schilderij, Een sculptuur en een installatie als een muur. “Dragon”, gemaakt van acht Japanse rivierbedden, kruist een aantal talen van vorm in Kapoor ‘ s werk: het niet-object, het automatisch gegenereerde object, het monochrome en de leegte.. Door de eenvoudige ingreep van het bedekken van de stenen in diep Pruisisch-blauw pigment, vindt een perceptuele transformatie van de materie plaats. Zijn huid, in tegenstelling tot zijn interieur, is etherisch en grenzeloos geworden; stenen die bijna drie ton wegen elk lijken zowel zwaar en gewichtloos, alsof zweven boven de grond. Het is zowel wat het ooit was als iets anders, een tussenobject. Deze stenen, gevormd in de natuur door het proces van corrosie, absorberen het pigment om een oppervlak doordrenkt met leegte te creëren. “Double Vertigo” bestaat uit twee gebogen, reflecterende roestvrijstalen vlakken (een beetje Serra-achtig) die de ruimtelijke waarneming veranderen en de illusie creëren om in een oneindige uitgestrektheid te staan. “Non-Object (deur)” is een kubieke spiegel die aan alle zijden reflecteert met een vervormde vorm. Dit object is tegelijkertijd aanwezig en afwezig. Eenmaal alleen laat het gespiegelde oppervlak de sculptuur bijna verdwijnen door op te gaan in zijn omgeving, zonder een ander beeld van zichzelf dan een subtiele vervorming. Dit niet-object wordt een gravitatiepunt als er een ander lichaam naast komt. “Shooting into the Corner II” bestaat uit een kanon ontwikkeld door Kapoor samen met een team van ingenieurs. Een pneumatische compressor schiet 11 kilo was in de hoek van de kamer. Harde agressie aan de ene kant en stille groei aan de andere kant geven het stuk spanning, sensualiteit en meeslepende kracht. Volgens Kapoor roepen hoeken het vrouwelijke op, een plaats van kruising: waar verticaal en horizontaal elkaar ontmoeten, links en rechts, convergentie en divergentie. Structurele plaatsen van bescherming, tegelijkertijd een ruimte van kwetsbaarheid. Terwijl het pistool duidelijk een mannelijk icoon is. Schieten is de stroomstoot, de uitbarsting van energie die de code van stabiliteit breekt. De opstand gewelddadig kanon dat zo nu en dan de passiviteit van de ontvankelijke hoek verstoren. Deze actie kan meerdere interpretaties oproepen, maar een zeer belangrijk element van dit werk is de toestand van het heden.
Info: Curator: Marcello Dantas, Fundación Proa, Av. Pedro De Mendoza 1929 La Boca, Caminito, Buenos Aires, duur: 16/11/19-30/3/20, dagen & uur: Di-Zo 11: 00-19: 00, www.proa.org
