Marianentrog

coördinaten: 11°21 ‘NB 142°12’ ol / 11.350 ° NB 142.200 ° ol

locatie van de Marianentrog

de Marianentrog of Marianentrog is gelegen in de westelijke Stille Oceaan op ongeveer 200 kilometer ten oosten van de Marianen; het is de diepste oceanische loopgraaf op aarde. Het is halvemaanvormig en heeft een lengte van ongeveer 2.550 km en een breedte van 69 km. De maximaal bekende diepte is 10.984 meter (± 25 meter) (6.825 mijl) aan het zuidelijke uiteinde van een kleine gleufvormige vallei in de vloer bekend als de Challenger Deep.Sommige niet-herhaalde metingen plaatsen het diepste gedeelte echter op 11.034 meter (36.201 ft). Als de Mount Everest op dit punt hypothetisch in de Geul zou worden geplaatst, zou zijn piek nog steeds meer dan twee kilometer onder water liggen.

op de bodem van de Geul oefent de waterkolom boven een druk uit van 1.086 bar (15.750 psi), meer dan 1.071 maal de standaard atmosferische druk op zeeniveau. Bij deze druk wordt de dichtheid van water met 4,96% verhoogd. De temperatuur aan de onderkant is 1 tot 4 °C (34 tot 39 °F).In 2009 werd de Marianentrog opgericht als een Amerikaans nationaal Monument. Monothalamea zijn gevonden in de trog door Scripps Institution of Oceanography onderzoekers op een recorddiepte van 10,6 kilometer onder het zeeoppervlak. De gegevens hebben ook voorgesteld dat microbiële levensvormen binnen de trench gedijen.

etymologie

de Marianentrog is vernoemd naar de nabijgelegen Marianeilanden, die Las Marianas heten ter ere van de Spaanse koningin Mariana van Oostenrijk, weduwe van Filips IV van Spanje. De eilanden maken deel uit van de eilandboog die is gevormd op een overrijdende plaat, genaamd De Mariana plaat (ook genoemd naar de eilanden), aan de westelijke kant van de Geul.

Geologie

de Pacifische plaat wordt onder de Mariansplaat gesubducteerd, waardoor de Marianentrog ontstaat, en (verderop) De Boog van de Marianeilanden, terwijl het water dat in de plaat gevangen zit vrijkomt en omhoog explodeert om eilandvulkanen en aardbevingen te vormen.

de Marianentrog maakt deel uit van het Izu–Bonin–Mariana subductiesysteem dat de grens vormt tussen twee tektonische platen. In dit systeem wordt de westelijke rand van een plaat, de Pacifische plaat, gesubducteerd (d.w. z. stuwkracht) onder de kleinere Mariana plaat die in het westen ligt. Korstmateriaal aan de westelijke rand van de Pacifische plaat is een van de oudste oceanische korst op aarde (tot 170 miljoen jaar oud), en is daarom koeler en dichter; vandaar zijn grote hoogteverschil ten opzichte van de hoger rijdende (en jongere) Mariana plaat. Het diepste gebied aan de plaatgrens is de eigenlijke Marianentrog.

de beweging van de platen van de Stille Oceaan en de Marianen is ook indirect verantwoordelijk voor de vorming van de Marianen. Deze vulkanische eilanden worden veroorzaakt door flux smelten van de bovenste mantel als gevolg van het vrijkomen van water dat is gevangen in mineralen van het subducted gedeelte van de Pacifische plaat.

onderzoeksgeschiedenis

Oceaan loopgraven in de westelijke Stille Oceaan

de loopgraaf werd voor het eerst geklonken tijdens de Challenger expeditie in 1875, met behulp van een gewogen touw, dat een diepte registreerde van 4.475 vadem (8.184 meter; 26.850 voet). In 1877 werd door Petermann een kaart gepubliceerd genaamd Tiefenkarte des Grossen Ozeans (“Depth map of the Great Ocean”), waarop een Challenger tief (“Challenger deep”) te zien was op de locatie van die klank. In 1899 registreerde de USS Nero, een omgebouwde collier, een diepte van 5,269 vadem (9,636 meter).In 1951 onderzocht Challenger II de loopgraaf met behulp van echo-klank, een veel nauwkeurigere en veel gemakkelijkere manier om diepte te meten dan de klankapparatuur en sleeplijnen die tijdens de oorspronkelijke expeditie werden gebruikt. Tijdens dit onderzoek werd het diepste deel van de loopgraaf geregistreerd toen de Challenger II een diepte van 5.960 vadem (10.900 meter; 35.760 voet) meet bij 11°19 ‘N 142°15’ E / 11.317°N 142.250°E, bekend als de Challenger Deep.In 1957 rapporteerde het sovjetschip Vityaz een diepte van 11.034 meter op een locatie genaamd De Mariana Hollow.

in 1962 registreerde het oppervlakteschip M. V. Spencer F. Baird een maximale diepte van 10.915 meter met behulp van precisiedieptemeters.

in 1984 verzamelde het Japanse onderzoeksschip Takuyō (拓洋) gegevens uit de Marianentrog met behulp van een smalle echolood met meerdere stralen; het rapporteerde een maximale diepte van 10.924 meter (35.840 ft), ook gerapporteerd als 10.920 meter (35.830 ft) ±10 m (33 ft). Op afstand bediend voertuig KAIKO bereikte het diepste gebied van de Marianentrog en maakte het diepste duikrecord van 10.911 meter (35.797 ft) op 24 maart 1995.

tijdens enquêtes tussen 1997 en 2001 werd een plek gevonden langs de Marianentrog met een diepte vergelijkbaar met de Challengerdiepte, mogelijk zelfs nog dieper. Het werd ontdekt terwijl wetenschappers van het Hawaii Institute of Geophysics and Planetology een onderzoek rond Guam voltooiden; ze gebruikten een sonar mapping systeem dat achter het onderzoeksschip werd gesleept om het onderzoek uit te voeren. Deze nieuwe plek werd de Hmrg (Hawaii Mapping Research Group) Deep genoemd, naar de groep wetenschappers die het ontdekten.

op 1 juni 2009 gaf de mapping aan boord van de RV Kilo Moana (moederschip van het Nereus voertuig) een plek aan met een diepte van 10.971 meter. Het in kaart brengen van de Sonar van de Challenger Deep was mogelijk met zijn Simrad EM120 Sonar multibeam bathymetriesysteem voor diep water. Het sonarsysteem maakt gebruik van fase-en amplitudebodemdetectie, met een nauwkeurigheid van beter dan 0,2% van de waterdiepte over het gehele traject (wat betekent dat het dieptegetal nauwkeurig is tot ± 22 meter (72 ft)).In 2011 werd tijdens de American Geophysical Union Fall Meeting bekend gemaakt dat een hydrografisch schip van de Amerikaanse Marine, uitgerust met een echolood met meerdere stralen, een onderzoek uitvoerde waarbij de totale Geul tot een resolutie van 100 meter werd gebracht. De kaart onthulde het bestaan van vier rotspartijen waarvan wordt gedacht dat het voormalige onderzeese bergen waren.

de Marianentrog is een plaats die in 2012 is gekozen door onderzoekers van de Washington University en de Woods Hole Oceanographic Institution voor een seismische enquête om de ondergrondse watercyclus te onderzoeken. Met zowel seismometers als hydrofoons op de oceaanbodem kunnen de wetenschappers structuren tot 97 kilometer onder het oppervlak in kaart brengen.

afdalingen

deze sectie moet worden bijgewerkt. Help dit artikel bij te werken om recente gebeurtenissen of nieuw beschikbare informatie weer te geven. (Juni 2020)

de bathyscaaf Trieste (ontworpen door Auguste Piccard), het eerste bemande voertuig dat de bodem van de Marianentrog bereikt.

Vier bemande afdalingen en drie onbemande afdalingen zijn bereikt. De eerste was de bemande afdaling door Zwitsers ontworpen, Italiaans gebouwde, Verenigde Staten Marine-eigendom bathyscaphe Trieste, die de bodem bereikte op 1:18: 00 uur op 23 januari 1960, met Don Walsh en Jacques Piccard aan boord. Iron shot werd gebruikt voor ballast, met benzine voor drijfvermogen. De boordsystemen gaven een diepte aan van 11.521 meter (37.800 ft), maar deze werd later herzien naar 10.916 meter (35.814 ft). De diepte werd geschat aan de hand van een conversie van de gemeten druk en berekeningen op basis van de waterdichtheid van het zeeoppervlak naar de zeebodem.Dit werd gevolgd door de onbemande ROVs Kaikō in 1996 en Nereus in 2009. De eerste drie expedities gemeten direct zeer vergelijkbare diepte van 10.902 tot 10.916 m (35.768 tot 35.814 ft). De vierde film werd gemaakt door de Canadese filmregisseur James Cameron op 26 maart 2012. Hij bereikte de bodem van de Marianentrog in het onderwaterschip Deepsea Challenger en dook tot een diepte van 10.908 meter.In juli 2015 hebben leden van de National Oceanic and Atmospheric Administration, Oregon State University, en de Coast Guard een hydrofoon ondergedompeld in het diepste deel van de Marianentrog, de Challenger diep, die nooit eerder een mijl had ingezet. De titanium-dop hydrofoon is ontworpen om de enorme druk te weerstaan 7 mijl onder. Hoewel de onderzoekers niet in staat waren om de hydrofoon tot November terug te halen, was de gegevenscapaciteit binnen de eerste 23 dagen vol. Na maanden van het analyseren van de geluiden, waren de experts verrast om natuurlijke geluiden zoals aardbevingen, tyfoons, baleinwalvissen, en machine-gemaakte geluiden zoals boten op te pikken. Vanwege het succes van de missie kondigden de onderzoekers plannen aan om in 2017 een tweede hydrofoon voor een langere periode in te zetten.Op 28 April 2019 bereikte Victor Vescovo een nieuw record naar 10.928 meter met behulp van de DSV Limiting Factor, een Triton 36000/2 model vervaardigd door Triton onderzeeërs uit Florida. Hij dook vier keer tussen 28 April en 5 Mei 2019 en werd de eerste persoon die meer dan eens in Challenger diep dook.Op 8 mei 2020, een gezamenlijk project van de Russische scheepsbouwers, wetenschappelijke teams van de Russische Academie van Wetenschappen met de steun van de Russian Foundation for Advanced Research Projects en de Pacifische Vloot ondergedompeld het autonome onderwatervoertuig Vityaz-D naar de bodem van de Marianentrog op een diepte van 10.028 meter (32.900 voet). Vityaz-D is het eerste onderwatervoertuig dat autonoom opereert op de uiterste diepten van de Marianentrog. De duur van de missie, met uitzondering van duiken en duiken, was meer dan 3 uur.Op 10 November 2020 bereikte de Chinese onderzeeër Fendouzhe de bodem van de Marianentrog op een diepte van 10.909 meter.

geplande afdalingen

deze sectie moet worden bijgewerkt. Help dit artikel bij te werken om recente gebeurtenissen of nieuw beschikbare informatie weer te geven. (December 2019)

in April 2011 onthulde Richard Branson een nieuwe eenpersoonsonderzeeër om de komende twee jaar naar de bodem van de Marianentrog te gaan.In februari 2012 was ten minste één ander team van plan een onderzeeër te besturen om de bodem van de Marianentrog te bereiken.

leven

de expeditie in 1960 beweerde, met grote verbazing vanwege de hoge druk, grote wezens op de bodem te hebben waargenomen, zoals een platvis van ongeveer 30 cm lang en garnalen. Volgens Piccard, “de bodem bleek licht en helder, een verspilling van stevige diatomeeënslijm”. Veel mariene biologen zijn nu sceptisch over de vermeende waarneming van de platvis, en er wordt gesuggereerd dat het schepsel in plaats daarvan een zeekomkommer zou kunnen zijn geweest. Tijdens de tweede expeditie verzamelde het onbemande voertuig Kaikō moddermonsters van de zeebodem. In die monsters bleken kleine organismen te leven.In juli 2011 stelde een onderzoeksexpeditie ongebonden landers, dropcams genaamd, In, uitgerust met digitale videocamera ‘ s en lichten om deze diepzee regio te verkennen.Onder vele andere levende organismen werden enkele gigantische eencellige amoeben met een grootte van meer dan 10 cm, behorend tot de klasse van monothalamea, waargenomen. Monothalamea zijn opmerkelijk voor hun grootte, hun extreme overvloed op de zeebodem, en hun rol als gastheren voor een verscheidenheid van organismen.

in December 2014 werd een nieuwe soort snailvis ontdekt op een diepte van 8.145 m (26.722 ft), waarmee het record voor de diepste levende vissen op video werd verbroken.

tijdens de expeditie van 2014 werden verschillende nieuwe soorten gefilmd, waaronder grote amfipoden bekend als superreuzen. Diepzee gigantisme is het proces waarbij soorten groter worden dan hun ondiepe verwanten.

in Mei 2017 werd een ongeïdentificeerd type snailfish gefilmd op een diepte van 8.178 meter.

vervuiling

in 2016 onderzocht een onderzoeksexpeditie de chemische samenstelling van aaseters uit schaaldieren, verzameld in het bereik van 7.841–10.250 meter in de loopgraaf. In deze organismen vonden de onderzoekers extreem hoge concentraties van PCB’ s, een chemische toxine die in de jaren zeventig verboden werd vanwege zijn milieuschade, geconcentreerd op alle diepten in het sediment van de Geul. Verder onderzoek heeft uitgewezen dat amfipoden ook microplastics innemen, waarbij 100% van amfipoden ten minste één stuk Synthetisch materiaal in hun maag hebben.

in 2019 meldde Victor Vescovo dat hij een plastic zak en snoeppapiertjes vond op de bodem van de loopgraaf. Dat jaar meldde Scientific American ook dat koolstof-14 van kernbommen is gevonden in de lichamen van waterdieren die in de loopgraaf zijn gevonden.

mogelijke locatie voor de opslag van kernafval

net als andere oceanische loopgraven is de Marianentrog in 1972 voorgesteld als locatie voor de opslag van kernafval, in de hoop dat de subductie van tektonische platen op die locatie het kernafval uiteindelijk diep in de aardmantel, de tweede laag van de aarde, zou kunnen duwen. Het storten van kernafval in de oceaan is echter verboden door het internationaal recht. Bovendien worden subductiezones van platen geassocieerd met zeer grote aardbevingen in megatrust, waarvan de effecten onvoorspelbaar zijn voor de veiligheid van de langdurige verwijdering van kernafval binnen het hadopelagisch ecosysteem.

zie ook

• Marianentrog Marine National Monument, United States national monument at the trench. Dit Nationaal Monument beschermt 246.610 vierkante kilometer (95.216 sq mi) van ondergedompelde landen en wateren van de Mariana archipel. Het omvat een deel van de Marianentrog, maar niet het diepste deel, de Challenger diep, die net buiten het monument gebied ligt.

opmerkingen

de categorie Marianentrog van Wikimedia Commons heeft mediabestanden over dit onderwerp.

• Mariana Trench Duik (25 Maart 2012) – Deepsea Challenger
• Mariana Trench Duik (23 januari 1960) – Triëst (Weekjournaal)
• Mariana Trench Duik (50-Anniv) – Trieste – Capt Don Walsh
• Mariana Trench – Kaarten (Google)
• NOAA – Ocean Explorer (Ofc Oceaan Verkenning & Rsch)
• NOAA – Ocean Explorer – Multimedia – Mariana Arc (podcast)
• NOAA – Ocean Explorer – Video-Afspeellijst – Ring van Vuur (2004-2006)