trompetkraanvogel (Foto van de U.S. Fish and Wildlife Services/Flickr)
Een sterk silhouet tegen de prairie horizon, de trompetkraanvogel vorderingen die de titel van de hoogste vogel in Noord-Amerika. Deze vogelsoort heeft een comeback gemaakt sinds de jaren 1940 toen er nog maar 21-22 vogels over waren. Vandaag de dag zijn er ongeveer 600 gierende Kraanvogels in het wild en in gevangenschap. In 2017 werd een recordaantal van 98 nesten geregistreerd in Wood Buffalo National Park. Herstel inspanningen omvatten captive fokprogramma ‘ s en een herintroductie in het wild, met een migrerende Wisconsin-Florida bevolking is geleerd, met behulp van ultralichte vliegtuigen, om te migreren. Deze vogels zijn langlevend; geschat wordt dat ze in het wild tot 30 jaar of langer kunnen leven. Eén in gevangenschap levende vogel die voor de fokkerij werd gebruikt, werd 39 jaar oud.
hoe ziet het eruit?
Gierkranen zijn vogels van grote gestalte — hun lange nek, slank lichaam en lange poten brengen ze op ongeveer 1.5 meter hoog en tijdens de vlucht kan hun spanwijdte meer dan 2,1 meter bedragen. Volwassen vogels hebben rode, zwarte en grijze veren die hun kop markeren, die in hoog contrast staan met het witte op hun lichaam. Onrijpe kraanvogels zijn wittig en gevlekt met bruinachtige veren. Hun poten, vleugeltoppen en snavels zijn zwart.
(klik op de afbeelding om te vergroten))
Waar is het gevonden?
de enige zelfvoorzienende wildpopulatie van gierkranen broedt in Canada ’s Northwest Territories en Alberta’ s Wood Buffalo National Park en winters voornamelijk in het Aransas National Wildlife Refuge In Texas. Tijdens het trekseizoen zijn ze te zien op verschillende Nature Conservancy of Canada (NCC) eigendommen, waaronder Upper Qu ‘ Appelle, West Parklands en West Boreal Transition Natural Areas in Saskatchewan. Sinds 1967, de Canadian Wildlife Service en de VS Fish and Wildlife Service begon met het fokken in gevangenschap en herintroductie programma ‘ s, en vanaf 2017 zijn er vier wilde populaties in totaal 483 kraanvogels, waaronder drie herintroduceerde populaties in het oosten van de VS die nog niet zelfvoorzienend zijn.
tijdens het broedseizoen in de zomer leven gierkranen in gebieden met slecht gedraineerde grond, met wetlands of ondiepe vijvers gescheiden door smalle richels waar bomen zoals witte en zwarte sparren en tamarack groeien. Grote nesten worden meestal in ondiep water gebouwd. Het mannetje en vrouwtje bouwen het nest door een stapel vegetatie te maken en het vervolgens te verdichten.
in hun Texaanse overwinteringsgrond komen de vogels voor in wadden, ondiepe baaien en estuariene moerassen langs de kust.
wat eet het?
Gierkranen zijn een omnivore vogelsoort, die een verscheidenheid aan dieren en planten eet. Op hun broedplaatsen in Canada eten ze voornamelijk slakken, schaaldieren, waterinsecten, witvissen, kikkers en slangen. Tijdens de trek voeden vogels zich soms met afvalkorrels van velden, zoals gerst, tarwe en maïs. Langs de Golfkust, gierende kranen profiteren van de lokale specialiteiten, voornamelijk voeden zich met krabben en mosselen.
Wat is de staat van instandhouding van deze soort?
Gierkranen worden door het Committee on the Status of Endangered Wildlife in Canada als bedreigd beschouwd en worden beschermd op grond van de Species at Risk Act. Ze staan op de lijst als bedreigd door de Internationale Unie voor het behoud van de natuur Rode Lijst van bedreigde soorten. Historisch bewijs suggereert dat deze kraan wijdverbreid was, maar nooit gebruikelijk, in het verleden, met een geschatte populatie van meer dan 10.000 individuen voorafgaand aan de Europese vestiging. Met de komst van kolonisten in de jaren 1800, wat leidde tot landbouw en jacht, gierende kraanvogels begon te verdwijnen. In 1941 waren er nog maar 21-22 individuen over, maar dankzij de inspanningen in de VS en Canada in de laatste decennia, herstelde de populatie tot ongeveer 600 in 2011.
de huidige bedreigingen voor de vogels zijn onder meer botsingen met hoogspanningslijnen, de jacht als gevolg van het feit dat ze voor vederwild worden aangezien en menselijke verstoringen in hun nesthabitats. Hun overwinteringsgebied in Aransas National Wildlife Refuge is ook gevoelig voor extreme weersomstandigheden en vervuiling, waardoor de veiligheid van de vogels in gevaar komt.