gąbki używają przede wszystkim chemikaliów do ochrony siebie, a chemikalia są albo toksyczne, albo po prostu źle smakują. Zapobiega to nie tylko drapieżnictwu, ale także konkurencji, ponieważ uwalniane przez nie substancje chemiczne zapobiegają wzrostowi innych organizmów w ich pobliżu. Poszczególne gatunki mają inne strategie, takie jak zagłębianie się w koralowce, skały lub mięczaki w celu uzyskania ochrony.
inną strategią, której używa wiele koralowców, aby powstrzymać drapieżniki, takie jak gwiazdy morskie, jest zrzucanie maleńkich kawałków ich elementów szkieletowych, zwanych spicules, na dno morskie. Mogą one gromadzić się w grubej warstwie, odstraszając drapieżniki, które muszą czołgać się, aby do nich dotrzeć. Nie wszystkie gąbki mają bezpośredni mechanizm obronny. Gąbki szklane nie produkują żadnych toksyn, ale żyją w bardzo głębokim oceanie, gdzie drapieżniki są rzadkie.
pomimo swojej obrony, gąbki mogą wykonywać tylko lekkie ruchy, gdy w ogóle mogą się poruszać. Są one podatne na wszelkie organizmy, które mogą przezwyciężyć ich obrony i są ofiarą wielu gatunków żółwi, ryb i bezkręgowców. Gąbki mogą częściowo korzystać z drapieżnictwa, jednak fragmenty gąbki pozostawione przez drapieżniki często mogą przetrwać i ponownie ustanowić się jako niezależne organizmy. Ich niezwykle prosta organizacja na poziomie komórki oznacza, że często mogą przetrwać nawet poważne szkody spowodowane przez drapieżniki lub skutki środowiskowe.