standardem używanym przez wiele podręczników akademickich do definiowania pustyni jest: obszar otrzymujący mniej niż 10 cali (250 mm) opadów rocznie. Ale dlaczego na tych obszarach występuje tak mało opadów?
geograficznie, większość pustyń znajduje się po zachodnich stronach kontynentów lub-w przypadku Sahary, pustyń Arabskich i Gobi oraz mniejszych pustyń Azji-znajdują się daleko od wybrzeża w Eurazjatyckim wnętrzu. Występują one zwykle pod wschodnimi brzegami dużych subtropikalnych komór wysokociśnieniowych. Te ogromne koła wiatru spiralne zgodnie z ruchem wskazówek zegara na półkuli północnej i przeciwnie do ruchu wskazówek zegara na półkuli południowej w subtropikach nad oceanami; jednak ich zachowanie wpływa na pobliskie kontynenty.
wilgotne wznoszące się powietrze w pobliżu równika ochładza się i skrapla w chmury, a później deszcz. Gdy prąd powietrza porusza się w kierunku bieguna, powietrze uwalnia dużą część swojej wilgoci. Do czasu, gdy prąd zawraca w kierunku równika, powietrze maleje. Staje się sprężony i cieplejszy, a jego wilgotność względna spada dalej. W tych warunkach rzadko tworzą się chmury i deszcz. Dodaj trochę wiatru, aby przyspieszyć parowanie na powierzchni, a regiony kontynentalne poniżej stają się wyjątkowo suche z powodu braku dostępnej wilgoci. Pustynie w ten sposób stają się suche.
możesz sobie wyobrazić piasek i wydmy, gdy myślisz o pustyni, ale pustynie mogą występować również w chłodniejszych obszarach. Zimne lub oziębłe pustynie—takie jak Pustynia Atacama w Chile i niektóre pustynie Azjatyckie położone w euroazjatyckim stepie (takie jak pustynia Karakum w Turkmenistanie) – często zanurzają się pod lodem w chłodniejszych miesiącach roku. Na dodatek, istnieje jedna ogromnie duĺľa pustynia ktĂłrej „Piaski” faktycznie sÄ … zbudowane z wody. Pustynia ta nie znajduje się w części Oceanu uwiecznionej przez Samuela Taylora Coleridge ’ a w poemacie „The Rime of the Ancient Mariner” („woda, woda, wszędzie,/ani żadna kropla do picia”); obejmuje raczej całą Antarktydę, której regiony przybrzeżne otrzymują około 7,9 cala (200 mm) opadów rocznie, podczas gdy jej wnętrze otrzymuje mniej niż 2 cale (około 50 mm) rocznie. Dla wielu ludzi Sahara, która obejmuje około 3,32 mln mil kwadratowych (8,6 mln km kwadratowych), jest największą pustynią świata; jednak z pewnością można argumentować, że na 5,5 mln mil kwadratowych (14.2 mln km2), Antarktyda-ze swoimi równinami lodowymi-może być uważana za największą na świecie „techniczną” pustynię.