oto jesteś, wyczerpany nocą płaczu, zwinięty na kanapie,
podłoga, u stóp łóżka, gdziekolwiek upadniesz, upadniesz płacząc,
w połowie zdumiony tym, do czego jest zdolne ciało, nie wierząc, że możesz płakać
już. I oto są jego skarpetki, jego koszula, Twoja bielizna
i twoje zimowe Rękawiczki, wszystko w luźnym stosie obok drzwi łazienki,
i znowu upadasz. Pewnego dnia, za kilka lat, wszystko będzie
Inne, Dom choć raz czysty, wszystko na swoim miejscu, okna
świecą, Słońce wchodzi teraz łatwo, przesuwając się po wysokim połysku wosku
na drewnianej podłodze. Będziesz obrać pomarańczę lub obserwować ptaka
wyskakującego z krawędzi dachu obok, zauważając, że
na chwilę jego ciało zatrzymuje się w powietrzu, zaledwie na chwilę przed
zbierając wolę, aby wlecieć w rufę na skrzydłach, a następnie to zrobić:
latając. Będziesz czytał i przez chwilę pojawi się słowo
, którego nie rozumiesz, proste słowo jak teraz, czy co, czy jest
i będziesz się nad tym zastanawiał jak dziecko odkrywające język.
to będziesz powtarzał w kółko, aż zacznie to mieć sens, a to
kiedy powiesz to, po raz pierwszy, na głos: on nie żyje. Nie wróci
I będzie to pierwszy raz, kiedy w to uwierzysz.
– Dorianne Laux, from Smoke
*