około 30 % gruntów ornych na świecie stało się bezproduktywne, ponieważ 60% jej gleby zostało zmyte i osadzone w rzekach, strumieniach i jeziorach, co sprawiło, że te zbiorniki wodne były podatne na powodzie i zanieczyszczenie pestycydami obecnymi w glebie. Po utracie gleby obszary te stają się pustynnione. Potrzeba wielu stuleci starannej pracy, aby ponownie uczynić te ziemie produktywnymi.
przykłady tego można zobaczyć na całym świecie. Na przykład, region wzdłuż Morza Śródziemnego w Afryce Północnej był znany jako „spichlerz Cesarstwa Rzymskiego” dwa tysiące lat temu. Region ten uległ jednak znaczącej degradacji gruntów w samym okresie rzymskim, w wyniku ich technik rolniczych i ekspansji.”
Wielka Misa kurzu w amerykańskich i kanadyjskich preriach w latach 30. XX wieku była wynikiem niewłaściwych praktyk rolniczych prowadzących do utraty gleby. Rozległe Głębokie oranie dziewiczej warstwy wierzchniej amerykańskich Wielkich Równin w poprzedniej dekadzie wyparło rodzimą roślinność, co pozwoliło na zmiecenie górnej gleby przez wiatry podczas rozległej suszy w 1930 roku. doprowadziło to do masowych burz pyłowych w amerykańskich miastach, takich jak Waszyngton DC i Nowy Jork, oraz upadku rolnictwa w 400 000 km2 w Teksasie, Oklahomie, Nowym Meksyku, Kansas i Kolorado.
dzis w pólnocno-zachodnich Chinach i Mongolii formuje sie gigantyczny kurz. Coroczne burze pyłowe, które zdarzają się wiosną i pochłaniają Pekin i inne chińskie miasta, są spowodowane tymi pyłami, które powstały z powodu nadmiernej orki i nadmiernego wypasu. Pył z tych obszarów również co roku trafia do Korei Południowej, a czasami przemierza Pacyfik i Zachodnie USA i Kanadę.
drzewa minimalizują erozję gleby spowodowaną spływem wód powierzchniowych i powodziami. Pomaga to utrzymać zdrowie gleby i zapobiega osadzaniu się mułu w zbiornikach wodnych. Badania wykazały, że im bardziej System rolniczy przypomina naturalny las w swojej strukturze baldachimu, rozstawie drzew i pokrywie ziemnej, tym mniejsza jest szansa na erozję gleby.
każdego roku Indie tracą około 5,3 miliarda ton gleby lub 16,4 tony na hektar z powodu erozji. Z 3,2 mln km2 Indii, około 25% lub 820,000 km2 stoi w obliczu pustynnienia. Kolejne 40% lub 1,26 mln km2 podlega erozji wodnej. Prawie 20% z tego to bardzo poważna erozja, z ponad 40 tonami gleby traconymi na hektar rocznie. 10% tej ziemi podlega ekstremalnej erozji, z 80 tonami gleby traconej rocznie. 80 ton gleby to około 5 mm wierzchniej warstwy gleby rocznie.
erozja jest szczególnie poważna w Himalajach oraz we wschodnich i zachodnich Ghatach. Cały region Himalajów jest podatny na utratę gleby. Na przykład w stanie Himachal Pradesh każdego roku ginie około 280 milionów ton gleby.
we wschodnich i zachodnich Ghatach każdego roku traci się 40-50 ton na hektar. To około 3 mm wierzchniej warstwy gleby rocznie. Potrzeba 30-40 lat, aby utworzyć milimetr warstwy wierzchniej gleby, a potrzeba około 150 mm warstwy wierzchniej, aby wyhodować dobre plony. Średnia głębokość warstwy wierzchniej w Indiach wynosi tylko około 180 mm. przy tempie erozji 5 mm rocznie, cała warstwa wierzchnia zniknie w ciągu 35 lat.
i erozja gleby nie jest zjawiskiem niedawnym w Indiach. To był problem od wielu dziesięcioleci. Dlatego uważa się, że 170 000 km2 gruntów poniosło już straty z wierzchniej warstwy gleby w Indiach. Szacuje się, że w 2010 roku kraj stracił 28 500 crore z powodu zdegradowanych terenów. Stanowi to utratę 12% całkowitej wartości tych ziem.
utrata gleby na hektar na gruntach rolnych jest pięć do dziesięciu razy większa niż na gruntach leśnych. W okresach bardzo obfitych opadów grunty rolne mogą tracić do 26 razy więcej gleby niż lasy. Ta podatność na intensywne opady deszczu jest szczególnie znacząca, biorąc pod uwagę, że modele zmian klimatu przewidują więcej okresów intensywnego deszczu na subkontynencie indyjskim.
pokrywa drzew odgrywa ważną rolę w odwracaniu erozji gleby, a dodatkowo zapobiega osuwaniu się ziemi w regionach pagórkowatych. W badaniu przeprowadzonym w Dolinie Alaknanda w Himalajach Uttarakand stwierdzono, że występowanie osuwisk dla otwartych i zdegradowanych lasów sosnowych było 2-3 razy wyższe niż dla zdrowych lasów sosnowych. Stwierdzono, że zagęszczenie lasu sosnowego jest czynnikiem stabilizującym zbocza.
gleba jest chroniona pod osłoną drzew ze względu na ściółkę-liście i gałęzie, które nasze rzucić przez drzewo i spadają na ziemię. Gdy ziemia jest wolna od ściółki i pokrywy, woda przepływa swobodnie i może zabrać z nią glebę. Tak więc, wraz z sadzeniem drzew, zapewnienie, że ziemia – podkład i ściółka liści – pod drzewami nie jest naruszona, jest również krytyczne. Według Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. wyżywienia i Rolnictwa, plantacje leśne i drzewne, na których zachwiano okrywę ziemną, są bardziej podatne na erozję niż obszary, na których okrywa ziemna była niezakłócona.
odbudowa gleby poprzez plantację drzew
na płaskowyżu lessowym w Chinach w latach 1994-2005 w dorzeczach Wei i Yellow river zalesiono prawie milion hektarów zdegradowanych gruntów. W latach 80. i 90. degradacja gleb i roślinności regionu zmniejszyła produkcję żywności, wpłynęła na transport wodny i jakość powietrza w pobliskich i odległych miastach. Erozja gleby była na tak poważnym poziomie,że prawie 90% osadów wpływających do Żółtej Rzeki – jednej z największych rzek Chin – było spowodowane płaskowyżem.
współpracując z Bankiem Światowym, Chiny zainwestowały w sześć programów leśnych, ukierunkowanych na około 1100 małych rzek i strumieni na płaskowyżu. W ciągu dziesięciu lat inicjatywa ta doprowadziła do zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego, zwiększenia produkcji zbóż na mieszkańca, 89 600 hektarów nowych gruntów rolnych i zmniejszenia osadu w wodzie o 99%.
podobne prace wykonywano na całym świecie. Na przykład, począwszy od 1935 r., rząd Stanów Zjednoczonych współpracował z rolnikami w celu przywrócenia rzeki Coon valley. Dzięki sadzeniu drzew i innym inicjatywom pokrycie drzew wzrosło z 37% w 1939 r.do 50% w 1993 r. Wyniki obejmowały lepszy poziom wody w rzece w porze suchej, ograniczenie powodzi i zdrowszą glebę.