pod hasłem e pluribus unum (od wielu, jednego) prezydenci USA często przypominają Amerykanom, że dzielą doświadczenia imigrantów rozpoczynających od nowa w kraju możliwości.1 imigracja jest powszechnie uważana za w interesie narodowym, ponieważ pozwala jednostkom na lepsze siebie, ponieważ wzmacnia Stany Zjednoczone.
przez pierwsze 100 lat Stany Zjednoczone ułatwiały imigrację, zapraszając obcokrajowców do osiedlania się w rozległym kraju. XX wieku rozpoczęła się era jakościowych ograniczeń imigracyjnych, ponieważ pewne typy imigrantów zostały wykluczone: prostytutki, pracownicy z kontraktami, które wiązały ich z konkretnym pracodawcą na kilka lat i Chińczycy. W latach dwudziestych XX wieku ograniczenia ilościowe lub kontyngenty ustalały pułap liczby imigrantów przyjmowanych każdego roku.2
Prawo imigracyjne zmieniło się w 1965 roku. Utrzymano ograniczenia jakościowe i ilościowe, ale zrezygnowano z krajowych preferencji dotyczących pochodzenia, które sprzyjały wjazdowi Europejczyków. USA polityka imigracyjna zaczęła sprzyjać wjazdowi cudzoziemców, którzy mieli krewnych USA i cudzoziemców, o co prosili amerykańscy pracodawcy. W latach 70., pochodzenie większości imigrantów zmieniło się z Europy na Amerykę Łacińską i Azję: w latach 2000-2009 ponad trzy czwarte z 10 milionów przyjętych imigrantów pochodziło z Ameryki Łacińskiej i Azji.
imigracja w USA następowała falami, a po szczytach następowały koryta (patrz rysunek). Pierwsza fala imigrantów, głównie anglojęzycznych z Wysp Brytyjskich, przybyła przed zapisem, począwszy od 1820 roku. Druga fala, zdominowana przez irlandzkich i niemieckich katolików w latach 1840 i 1850, zakwestionowała dominację kościoła protestanckiego i doprowadziła do luzu przeciwko katolikom, rozbrojonego tylko wtedy, gdy wojna domowa praktycznie zatrzymała imigrację w 1860 roku.
trzecia fala, między 1880 a 1914 rokiem, przyniosła ponad 20 milionów europejskich imigrantów do Stanów Zjednoczonych, średnio 650 000 rocznie w czasie, gdy Stany Zjednoczone miały 75 milionów mieszkańców. Większość imigrantów z Europy Południowej i Wschodniej przybywających przez wyspę Ellis w Nowym Jorku znalazła pracę w fabrykach w północno-wschodnich i środkowo-zachodnich miastach. Trzecia fala imigracji Europejskiej została spowolniona najpierw przez I wojnę światową, a następnie przez kontyngenty numeryczne w 1920 roku.
między 1920 i 1960, imigracja zatrzymała się. Imigracja była niska podczas kryzysu lat 30. XX wieku, a w niektórych latach więcej osób opuściło Stany Zjednoczone niż przybyło. Imigracja wzrosła po zakończeniu II wojny światowej, gdy weterani powrócili z europejskimi małżonkami, a Europejczycy migrowali. Czwarta Fala rozpoczęła się po 1965 roku i jest naznaczona rosnącą liczbą imigrantów z Ameryki Łacińskiej i Azji. Stany Zjednoczone przyjęły średnio 250,000 imigrantów rocznie w 1950 roku, 330,000 w 1960 roku, 450,000 w 1970 roku, 735,000 w 1980 roku i ponad milion rocznie od 1990 roku.