Czy zastanawiałeś się kiedyś, czy coś jest pochylone w sposobie podejścia do związków-coś, co może wyjaśnić, dlaczego rzeczy nigdy nie kończą się tak, jak chciałeś? Może zdarza się to tak często, że nawet spodziewasz się rozczarowania.
to, jak odnosimy się do innych, obejmuje złożone, wyuczone umiejętności, które rozwijamy poza wrodzonymi zdolnościami i tendencjami, w tym zdolność do komunikowania się i rozumienia innych, a także podstawowe umiejętności przetrwania. I zamiast osiągać plateau, gdy stajemy się dorośli, nauka trwa przez całe życie.
innym czynnikiem w tym, jak odnosimy się do innych jest to, że nieświadomie internalizujemy „Zasady relacyjne”, według których nasz główny opiekun i inne wpływowe osoby z naszych wczesnych lat. Jeśli te praktyki nie przyniosą im sukcesu, są szanse, że wynik będzie taki sam dla nas. I nawet jeśli uświadomimy sobie mniej niż optymalne wzorce i skąd one pochodzą, wiedza o nich prawdopodobnie nie wystarczy, aby je zmienić. To, co czujemy o sobie i mocne strony, takie jak inteligencja emocjonalna i poczucie własnej wartości, emanują z naszego wczesnego postrzegania miłości rodzicielskiej, zwłaszcza ze strony matki (Sillick & Schutte, 2006).
sposób, w jaki dzieci uczą się języka, jest dobrą analogią do tego, jak uczymy się wzorców relacji. Rodziny i grupy społeczne są „ukrytym” impulsem do rozwijania umiejętności językowych. Ale dzieci otrzymują również „wyraźne” instrukcje poprzez interakcję z opiekunami, którzy trenują nas w „poprawnych” lub skutecznych sposobach komunikacji. W ten sposób dziecko uczy się mówić „jestem głodny”, a nie po prostu krzyczeć. (Prawdą jest również, że matki uczą się rozróżniać między krzykami, które przekazują prawdziwy niepokój, głód, gniew na niewdzięczne pragnienia lub po prostu potrzebują drzemki.) Wraz ze wzrostem umiejętności „czytania krzyku” przez opiekunkę, zmniejsza się jej lęk przed rodzicielstwem. Prowadzi to do zmniejszenia lęku dziecka, gdy dziecko uczy się „zarządzać” swoim środowiskiem, tj. opiekunem.
podobnie, jak się odnosimy, uczymy się z niejawnych wiadomości, a także wyraźnych zasad dotyczących, na przykład, tego, co jest uważane za grzeczne, akceptowalne lub niegrzeczne. Jednak może dojść do nieporozumień, ponieważ dziecko zauważa, że na przykład pewne zachowania są akceptowane między dorosłymi, a nie są akceptowane między rodzicem a dzieckiem. Zamieszanie może być spotęgowane, jeśli dziecko nauczy się, że bycie konsekwentnym jest ważne.
uczenie się relacji z innymi jest jeszcze bardziej złożone, ponieważ wymaga uwagi na różne słownictwo-werbalne, behawioralne i afektywne—które należy przetwarzać podczas nawiązywania relacji z innymi. Dalsze zamieszanie może zostać dodane bardzo wcześnie w życiu, jeśli rodzice dziecka nie są skutecznymi opiekunami, zmuszając dziecko do znalezienia sposobu na uzyskanie opieki, której potrzebuje, aby czuło się bezpiecznie.
lekcje na temat relacji są prawdopodobnie mieszane, sprzeczne i mylące. A jeśli związek oznacza próbę sprawienia, aby nasi opiekunowie czuli się dobrze jako opiekunowie, prawdziwe potrzeby dziecka prawdopodobnie zostaną zaniedbane. Ta nierównowaga będzie się nadal rozwijać w miarę dojrzewania, tak że wreszcie, jako dorośli, będziemy mieli trudności lub niemożliwość stworzenia zintegrowanych, dorosłych relacji z kimkolwiek, zarówno z jednostkami, jak i z grupami.
autorzy określają tę kluczową równowagę jako zdrowy rozsądek w związku. Relationship sanity jest naturalnym produktem uczenia się od wczesnego dzieciństwa, jak tworzyć połączenia z innymi, które obejmują zdrową równowagę dając i otrzymując.
współczująca empatia jest wzorem do uczenia się i rozwijania tego rodzaju więzi. Autorzy definiują współczującą empatię jako pozwalanie czyimś uczuciom i potrzebom na zamieszkanie naszej świadomości bez przejmowania całkowicie. Promuje ciągłe zdrowie w związku, a nawet zapewnia środowisko i mechanizm „naprawiania” relacji, które poszły nie tak.
czasami możemy nieświadomie tworzyć wzorce relacji, które dystansują nas od ludzi, którym uważamy, że jesteśmy najbliżej—wzorce, które „chronią” nas przed tym, czego myślimy, że chcemy od związku, a mianowicie wzajemną emocjonalną inwestycją i intymnością. Ten rodzaj wzajemności może być przerażający, gdy zdamy sobie sprawę, jak emocjonalnie jesteśmy przez to zagrożeni. Autorzy nazywają tę technikę „dystansowaniem”, ” irrelationship.”
irrelationship, adaptacja dysocjacyjna, jest wspólnym stylem radzenia sobie, który pozwala nam zdystansować się od lęku związanego z zbliżaniem się do innych. Osiąga się to poprzez proces zwany inscenizacją, nawykowe (ale zwykle nieświadome) działanie z zachowań mających na celu zapobieganie świadomości niepokojących uczuć. Te wspólnie realizowane zachowania, które autorzy nazywają rutyną Pieśni i Tańca, stoją bezpośrednio na drodze do rozwiązania cierpienia poprzez praktykę współczującej empatii zarówno poprzez odtwarzanie negatywnych doświadczeń relacji, jak i opóźnianie rozwoju nowych sposobów nawiązywania relacji.
współczująca empatia otwiera drzwi do współczującej intymności, ustanawiając scenę dla zdrowego rozsądku w związku, wspólnie stworzonego i trwałego sposobu, jeden dzień na raz, aby bezpiecznie uzyskać dostęp do doświadczenia bliskości i wspólnej słabości. W miarę jak uczestnicy zbliżają się do tej nowej wzajemności, zaczynają odblokowywać brainlock, który jest terminem autorów dla psychologicznych, neurobiologicznych, interpersonalnych i społeczno-kontekstowych mechanizmów leżących u podstaw irelacji.
kluczowe dla naszych koncepcji pracy w obronie irrelationship jest nasze przekonanie, że zdrowie i dobre samopoczucie nie zdarzają się w izolacji: są one koniecznie relacyjne.
teoria Irrelationship opiera się na teorii, że ludzie są urodzonymi opiekunami (Searles, 1975). Przed searlesem, Bowlby (1969), twórca teorii przywiązania, zauważył, że istoty ludzkie mają wrodzoną motywację do bycia poszukiwaczami opieki. Chcemy leczyć rany tych, którzy są i byli źródłem pocieszenia od dzieciństwa, tak jak potrzebowaliśmy ich, aby umożliwić nam przetrwanie. Być może uzdrowienie wszystkich ran, starych i nowych, zależy od tego, jak nauczymy się być ze sobą.
Mocowanie i utrata: Vol. 1. New York: Basic Books.
Pacjent jako terapeuta do swojego analityka. In P. Giovacchini (Ed.) Tactics and techniques in psychoanalytic therapy: Countertransference (S. 95-151). Jason Aronson
Sillick, T. J. & Schutte, N. S. (2006) inteligencja emocjonalna i poczucie własnej wartości pośredniczą między postrzeganą wczesną miłością rodzicielską a szczęściem dorosłych. E-Journal of Applied Psychology: Emotional Intelligence. 2(2):38-48.
aby zamówić naszą książkę, kliknij tutaj. Lub bezpłatną próbkę e-booka tutaj.
Dołącz do naszej listy mailingowej: http://tinyurl.com/IrrelationshipSignUp
odwiedź naszą stronę internetową: http://www.irrelationship.com
Śledź nas na Twitterze: @irrelation
Polub nas na Facebooku: www.fb.com/theirrelationshipgroup
przeczytaj nasz blog Psychologia dzisiaj: http://www.psychologytoday.com/blog/irrelationship
Dodaj nas do swojego kanału RSS: http://www.psychologytoday.com/blog/irrelationship / feed
wpis na blogu Irrelationship („nasz wpis na blogu”) nie ma zastąpić profesjonalnej porady. Nie ponosimy odpowiedzialności za jakiekolwiek straty lub szkody spowodowane poleganiem na informacjach uzyskanych za pośrednictwem naszego wpisu na blogu. Proszę zasięgnąć porady specjalistów, w stosownych przypadkach, dotyczące oceny wszelkich konkretnych informacji, opinii, porad lub innych treści. Nie ponosimy odpowiedzialności i nie będziemy ponosić odpowiedzialności za komentarze osób trzecich na naszym blogu. Wszelkie komentarze użytkowników na naszym blogu, które według naszego wyłącznego uznania ograniczają lub uniemożliwiają innym użytkownikom korzystanie z naszego blogu lub korzystanie z niego, są zabronione i mogą być zgłaszane do wydawcy/psychologii Sussex dzisiaj. The Irrelationship Group, LLC. Wszelkie prawa zastrzeżone.