Beethoven zaczął tracić słuch w wieku 28 lat. W wieku 44 lat jego ubytek słuchu był kompletny, najprawdopodobniej spowodowany uciskiem ósmego nerwu czaszkowego związanego z chorobą Pageta kości. Głowa Beethovena stała się duża, a on miał wydatne czoło, dużą szczękę i wystający podbródek (patrz zdjęcie)—cechy, które są zgodne z chorobą Pageta. Ostatecznie jego kapelusz i buty nie pasowały z powodu powiększenia kości.
w filmie” Nieśmiertelny ukochany”, opartym na życiu Beethovena, zasugerowano przyczyny utraty słuchu muzyka, m.in. nerwicę i uraz mózgu związany z częstymi upadkami lub innymi znęcaniami fizycznymi ze strony ojca. Podejrzewano również otosklerozę. Te trzy teorie zostały jednak odrzucone przez autopsję przeprowadzoną w Wiedniu 27 marca 1827 roku przez Karla Rokitańskiego, ojca współczesnej anatomii patologicznej. Pośmiertna śmierć Beethovena była pierwszą z 59 786 autopsji, którą Rokitański przypisuje.
Rokitański zidentyfikował jednolicie gęste sklepienie czaszki oraz grube i pomarszczone nerwy słuchowe, co jest zgodne z chorobą Pageta kości. Dalsze badania nie wykazały występowania syfilitycznego zapalenia tętnic w tętnicach słuchowych ani nawracającego zapalenia ucha środkowego. Wątroba była jednak zanikowa, guzkowata i marskość wątroby. Beethoven zmarł na alkoholową chorobę wątroby, w wyniku nadużywania alkoholu przez Muzyka, którego postępująca utrata słuchu doprowadziła do depresji.
słuch był zmysłem, którego Beethoven potrzebował bardziej niż jakikolwiek inny. Jego miłość do muzyki była potężną siłą, uniemożliwiającą mu popełnienie samobójstwa. Wiele z jego wspaniałej muzyki wypływało z umysłu człowieka, który nigdy nie słyszał jej piękna. Używał trąbki usznej, którą zabezpieczał opaską, pozostawiając wolne ręce do dyrygowania.