ustalenia dotyczące płatności ATO

Scott Butler

w czwartym z naszych artykułów na temat postępowania z ATO o długach podatkowych omawiamy zawieranie umów płatniczych z ATO.

ATO ma prawo zezwalać podatnikom na spłatę zobowiązań podatkowych w ratach na podstawie ustaleń dotyczących płatności, niezależnie od tego, czy zobowiązanie powstało, czy nie. Umowa płatności nie zmienia terminu, w którym obowiązek podatkowy jest wymagalny i płatny. W sprawie Clifton (Liquidator) przeciwko Kerry J Investment Pty Ltd trading as Clenergy, pełny Sąd sądu federalnego potwierdził, że porozumienie w sprawie płatności nie powoduje, że dług podatkowy, który był należny i należny, przestaje być należny i należny. Jest to kwestia istotna przy rozważaniu, czy podatnik jest w stanie spłacić swoje długi, gdy staną się one wymagalne i wymagalne, a zatem wypłacalne. Ponadto opłata za odsetki ogólne zacznie naliczać się, gdy zobowiązanie stanie się wymagalne i wymagalne, i będzie nadal naliczana od salda należnego na mocy umowy o spłatę od czasu do czasu.

podatnik powinien złożyć wniosek o uregulowanie płatności przed upływem terminu płatności. Jeżeli wniosek nie może być złożony wcześniej, podatnik powinien złożyć wniosek jak najszybciej po upływie terminu płatności. Składając wniosek podatnik powinien uwzględnić:

• płatność wstępna w zakresie aktualnej zdolności podatnika;
• przyczyny nieuiszczenia płatności w terminie wymagalności;
• informacja o niezdolności podatnika do zapłaty pełnej kwoty w terminie wymagalności;
• informacje mające na celu upewnienie ATO, że podatnik traktuje swoje długi podatkowe z takim samym priorytetem, jak traktuje swoje inne zobowiązania płatnicze;
• szczegółowy wniosek dotyczący sposobu, w jaki może spłacić swój dług podatkowy w całości w możliwie najkrótszym czasie, w tym wszelkie dodatkowe opłaty za zwłokę i zwrot kosztów poniesionych przez ATO w związku z rozpoczęciem wszelkich działań windykacyjnych; oraz
• informację, że płatność może być dokonana w ratach bez eskalacji całkowitego zadłużenia (czyli podatnik może wywiązać się ze swoich zobowiązań podatkowych, które powstają w okresie spłaty).

podejmując decyzję o przyznaniu umowy o płatności, ATO rozważy:

• Informacje przekazane przez podatnika;
• inne informacje, które ATO posiada lub uzyskał;
• okoliczności, które doprowadziły do niezdolności podatnika do zapłaty;
• aktualna sytuacja finansowa podatnika, w tym w przypadku podjęcia przez podatnika jakichkolwiek działań w celu zmiany finansów lub zaciągnięcia pożyczki na spłatę długu;
• etap, w którym doszło do prawnej czynności windykacyjnej oraz ewentualne przyczyny, dla których czynność windykacyjna powinna zostać odroczona;
• oferta podatnika i zdolność do spełnienia warunków oferty bez poważnego wpływu na zdolność podatnika do wywiązania się z innych zobowiązań;
• czy porozumienie w sprawie płatności stwarza prawdopodobne ryzyko dla przychodów i czy ryzyko może zostać przezwyciężone przez jakąś formę zabezpieczenia ze strony podatnika;
• wypłacalność podatnika i uzgodnienia z innymi wierzycielami, zarówno na warunkach rynkowych, jak i nie, w celu spłaty długów;
• przestrzeganie przez podatnika innych zobowiązań lub zobowiązań podatkowych;
• wcześniejsze kontakty podatnika z ATO;
• wszelkie alternatywne opcje windykacji, które mogą skutkować krótszym terminem płatności;
• gotowość podatnika do zawarcia transakcji polecenia zapłaty, jeśli to możliwe; oraz
• gotowość podatnika do zaakceptowania warunków ATO w związku z układem płatniczym.

ATO może zażądać zabezpieczenia w celu zabezpieczenia płatności należnych w ramach umowy o płatności. Ustalając, czy żądać od podatnika zabezpieczenia, ATO rozważy:

• kwota długu;
• charakter oferowanego zabezpieczenia;
• jeśli zabezpieczenie pochodzi od osoby trzeciej, wypłacalność tej osoby trzeciej i czy jest sprawiedliwe i uzasadnione podjęcie zabezpieczenia;
• wartość zabezpieczenia w stosunku do kwoty długu;
• okres spłaty długu;
• historia przestrzegania przepisów przez podatnika;
• zdolność podatnika do spłaty długu;
• pozostałe zobowiązania podatnika; oraz
• ustalenia innych wierzycieli podatnika w celu zabezpieczenia swoich długów.

ATO preferuje następujące rodzaje zabezpieczeń:

• zarejestrowaną pierwszą hipotekę na nieruchomości gruntowej od podatnika lub osoby trzeciej;
• zarejestrowaną drugą lub późniejszą hipotekę na nieruchomościach wolnych od podatku, od podatnika lub osoby trzeciej, o ile w nieruchomości jest wystarczający kapitał własny, aby zabezpieczyć dług podatkowy po wcześniejszych kredytach hipotecznych; lub
• bezwarunkową gwarancję bankową od australijskiego banku, która jest akceptowalna przez ATO.

ogólnie rzecz biorąc, ATO nie zgodzi się na warunki płatności dłuższe niż jeden rok budżetowy, ponieważ oczekuje się, że podatnicy sfinalizują swoje zadłużenie w ratach w możliwie najkrótszym czasie. ATO przyznał jednak, że w pewnych okolicznościach podatnicy będą wymagać więcej niż jednego roku obrotowego, na przykład ze względu na ich zdolność do zapłaty, wielkość długu i prawdopodobne koszty alternatywnych działań windykacyjnych. W przypadku dłuższego okresu rozliczeniowego będzie on poddawany regularnym przeglądom w celu uwzględnienia wszelkich zmian w sytuacji finansowej podatnika i bardziej prawdopodobne jest, że podatnik będzie zobowiązany do złożenia zabezpieczenia.

ATO może wyrazić zgodę na zawarcie porozumienia w sprawie płatności po zaspokojeniu ustawowego żądania lub nawet po złożeniu wniosku o likwidację; jednak przekonanie ATO do tego staje się znacznie trudniejsze po złożeniu wniosku o likwidację.

ATO może wypowiedzieć Umowę o płatności i rozpocząć lub kontynuować działania w celu odzyskania całości zaległego długu, jeśli:

• Informacje przekazane przez podatnika i na podstawie których ATO zdecydował się zezwolić na ustalenie układu płatniczego są nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd;
• podatnik nie wypłaca wymaganych rat;
• podatnik nie wywiązuje się z późniejszych zobowiązań w zakresie wniesienia i płatności; i/lub
• zmienia się sytuacja podatnika, a ATO uważa, że umowa w sprawie płatności powinna zostać rozwiązana, a nie zmieniona.

ustalenia dotyczące spłaty i „safe harbour against insolvent trading”

dyrektorzy spółki podlegającej ustaleniom dotyczącym płatności, które obejmują niezapłacone kwoty SGC, prawdopodobnie nie będą mogli polegać na „safe harbour against insolvent trading”. Aby móc kwalifikować się do safe harbour, przedsiębiorstwo musi „wypłacać uprawnienia swoim pracownikom do czasu, gdy staną się wymagalne”, w tym uprawnienia do superantyfikacji.

kwota SGC powstaje tylko wtedy, gdy firma nie zapłaci wymaganych super składek na rzecz swoich pracowników w terminie wymagalności. Biorąc pod uwagę, że umowa o spłatę nie powoduje, że dług podatkowy, który był należny i należny, przestaje być należny i płatny, Umowa o płatności z ATO, która obejmuje kwoty SGC, w rzeczywistości oznacza, że firma musiała nie spłacić należności swoich pracowników do czasu, gdy stały się one wymagalne, a kwoty te pozostają należne i należne (do czasu zapłaty zgodnie z umową o spłatę). Z tego powodu spółka, która zawarła z ATO umowę o płatności, która obejmuje kwoty SGC, nie kwalifikuje się do uzyskania przez jej dyrektorów bezpiecznej przystani od niewypłacalnego obrotu.

Taxation Administration Act 1953 (Cth) sch 1 s 255-15.
Taxation Administration Act 1953 (Cth) sch 1 s 255-15(2).
FCAFC 5.
Corporations Act 2001 (Cth) s 95A.
PS LA 2011/14, and .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
PS LA 2011/14, .
Corporations Act 2001 (Cth) s 588GA(1).
Taxation Administration Act 1953 (Cth) sch 1 s 255-15.