Jewish Funeral Customs: say Goodbye to a Loved One

door Lisa Alcalay Klug

net zoals er een manier is om als Jood te leven, is er ook een “manier om te sterven en als Jood begraven te worden”, schrijft Blu Greenberg in haar boek How to Run a Traditional Jewish Household (Fireside, 1983). Deze klassieke Gids Voor Joods leven schetst traditionele doodsrituelen en praktische kwesties, hoewel veel van deze praktijken enigszins zijn aangepast door Hervormingsjoden. Het eerste wat je moet doen na een dood in de familie, als je tot een synagoge behoort en het familielid bij je in de buurt woont, is contact opnemen met je rabbijn of een andere synagoge leider. Meestal neemt de synagoge veel van de arrangementen over. Echter, wanneer uw familielid woont ver weg en is geen lid van een gemeente, of wanneer u geen lid bent, begrafenisondernemers kunnen vaak voorstellen rabbijnen die een begrafenis zal uitvoeren. Joodse begrafenissen vinden zo snel mogelijk plaats, volgens een principe van het eren van de doden (K ‘ VOD hamet). Alleen als directe familieleden niet op tijd uit het buitenland kunnen komen, of er niet genoeg tijd is voor de begrafenis voor de Shabbat of een feestdag, worden de begrafenissen een dag uitgesteld. Iets minder wordt beschouwd als een” vernedering van de doden, ” Greenberg legt uit.

Als u nog geen begrafenispercelen hebt gekocht, moet u of een vertegenwoordiger contact opnemen met een begraafplaats om een perceel te kopen. U moet ook contact opnemen met een begrafenisondernemer om het lichaam over te dragen en het tijdstip van de begrafenis te plannen. Joodse wet verplicht een eenvoudige pine box, dus hoewel je misschien een perceel moet kiezen, hoeft u zich niet bezig te houden met uitgebreide beslissingen over doodskisten. Of met crematie of balseming, die verboden zijn door de Joodse wet (halacha), schrijft Greenberg. Veel Hervormingsrabbijnen zullen echter optreden bij begrafenissen met crematie en balseming, volgens Hervormingsrabbijn Steven Chester.

de meeste goed georganiseerde gemeenschappen bieden de diensten een heilige begrafenismaatschappij (Chevra Kaddisha) aan, die het lichaam zal voorbereiden op de begrafenis. Mannen bereiden mannen voor en vrouwen bereiden vrouwen voor. Ze wassen het lichaam met warm water van kop tot voet en, hoewel ze het lichaam kunnen draaien als nodig is om het volledig schoon te maken, met inbegrip van alle openingen, ze nooit plaats het gezicht naar beneden. Het lichaam is gekleed in witte lijkwaden (tachrichim), die met opzet eenvoudig worden gehouden om onderscheid tussen rijk en arm te vermijden. Mannen worden begraven met hun gebed Sjaals (tallitot), die ineffectief worden gemaakt door het afsnijden van een van de randen. Als een persoon echter een blessure heeft opgelopen en bloed in zijn of haar kleding is gedrenkt, is het ritueel wassen niet voltooid. “…het bloed van een persoon wordt als heilig beschouwd als zijn leven en verdient een goede begrafenis”, schrijft Greenberg. Vanaf het moment van overlijden wordt het lichaam niet alleen gelaten tot na de begrafenis. Deze praktijk, genaamd bewaken / kijken (shmira), is ook gebaseerd op het principe van het eren van de doden. Een familielid, een Chevra Kaddisha lid, of iemand geregeld door de begrafenisondernemer passeert de tijd door het reciteren van psalmen (Tehillim) als deze persoon waakt over de overledene.

traditionele Joodse begrafenissen zijn zeer eenvoudig en meestal relatief kort. Voordat ze beginnen, scheuren de directe familieleden van de overledene – broers en zussen, ouders, kinderen, echtgenoot – hun kleding om hun verlies te symboliseren.Soms zal de rabbijn hun kleding voor hen scheuren en een zegen reciteren, “Baruch atah Hashem Elokeinu Melech haolam, dayan ha’ Emet,” Gezegend bent U, Heer onze God, heerser van het universum, de ware rechter. Een kortere versie van dezelfde zegen wordt gereciteerd door allen die getuigen of horen over een dood: “Baruch dayan emet,” Gezegend is de ene ware rechter.

Hervormingsjoden volgen deze praktijken vaak niet. In plaats daarvan scheurt de rabbijn zwarte linten en geeft familieleden een gescheurd zwart lint om hun kleren aan te spelden om hun verlies te symboliseren. Tijdens de ceremonie die volgt, worden Psalmen gereciteerd, dan een lofrede en het gedenkgebed (El Maleh Rachamim). De kist wordt dan gedragen of uit de kamer Gereden (vergezeld van de 23e Psalm in veel Reform begrafenissen) door de mannelijke leden van een Chevra Kaddisha (of mannelijke familieleden in Reform begrafenissen), ongeacht het geslacht van de overledene, en de rouwenden volgen achter de kist.

de aanwezigen blijven staan totdat de rouwende familieleden de kamer hebben verlaten. Bij Reform begrafenissen betuigen mensen dan vaak hun medeleven aan de familieleden van de overledene vóór de eigenlijke begrafenis. Bij traditionele begrafenissen kunnen mensen die de begrafenis bijwonen, maar niet de begrafenis, de doden begeleiden en de mitzvah van leveyat hamet vervullen door een korte afstand achter de lijkwagen te lopen. Een Jood die een Cohen is, een afstammeling van de priesterklasse, zal alleen de begrafenis en begrafenis van zijn naaste familie bijwonen omdat hij anders verboden is om in de buurt van een lijk te komen. U kunt een goede vriend of familielid die een Cohen blijven buiten de begrafenis salon of begraafplaats als gevolg van deze wet te zien. Op de begraafplaats, een andere gewoonte in traditionele begrafenissen is om zeven keer te stoppen – als de kist wordt gedragen naar het graf – om Psalm 91 reciteren. Zodra de kist in het graf is neergelaten, bedekken familie en vrienden de kist met een paar handenvol aarde. De rabbi herhaalt dan Psalm 91 en el Maleh Rachamim.

na de begrafenis vormen niet-familieleden twee regels en als de rouwenden voorbijkomen, reciteren zij de traditionele condoleance: “Hamakom y’ nachem etchem b ’toch sh’ ar availai tziyon ee yerushalayim.”Moge God u troosten onder alle rouwenden van Sion en Jeruzalem. Bij traditionele begrafenissen wassen rouwenden, voordat ze de begraafplaats verlaten, hun handen als een symbolische reiniging.

na de begrafenis is het gebruikelijk dat de familie Shiva (in rouw) zit. Dit werd traditioneel gedaan voor zeven dagen, hoewel veel hervormingen en andere Joden nu Shiva zitten voor drie dagen, en sommige voor een dag. Traditionele Joden bedekken alle spiegels gedurende deze tijd en zitten op Shiva banken, maar minder oplettende Joden niet. Het is gebruikelijk dat vrienden en familie van de overledene, evenals vrienden van familieleden van de overledene een Shiva-oproep te betalen naar de aangewezen locatie waar mensen zitten Shiva, meestal in het huis van een naaste familielid. Joden sturen geen bloemen, maar bij het betalen van een Shiva-oproep is het passend om voedsel mee te nemen, omdat de persoon die rouwt zich geen zorgen hoeft te maken over dergelijke alledaagse zaken. Omringd worden door familie en goede vrienden helpt vaak rouwenden omgaan met het onmiddellijke verlies. Vaak vinden familieleden veel troost door het delen van herinneringen aan de overledenen tijdens de Shiva periode.Veel rouwenden melden inderdaad dat het zitten van Shiva een tijd was van familiale nabijheid, toen kleine meningsverschillen over het hoofd werden gezien in het aangezicht van het eeuwige.

Joodse Overlijdensrituelen volgens de Joodse wet

• het lichaam van de overledene wordt grondig gewassen.
• de overledene is begraven in een eenvoudige dennenkist.
• de overledene wordt begraven met een eenvoudige witte lijkwade (tachrichim).
• het lichaam wordt bewaakt of bewaakt vanaf het moment van overlijden tot na de begrafenis.
• vlak voor het begin van een begrafenis scheuren de naaste familieleden van de overledene hun kleding, of de rabbijn doet hen dit aan of geeft hen gescheurde zwarte linten om hun kleren aan te spelden om hun verlies te symboliseren.Bij het horen van een dood, reciteert een Jood de woorden “Baruch dayan emet,” Gezegend zij de enige ware rechter.